Esmée de Willigen

In de zomer hebben veel sportverenigingen een zomerstop. Dat geldt niet voor de sportschool van Jesse Caron; de zomervakantie is juist een periode dat er veel wordt getraind bij hem. Dat geldt ook voor Esmée de Willigen (19). Ze studeerde dit jaar voor eerst in Amerika en tijdens haar vakantie is ze even teruggekomen naar Nederland. Naast vakantie vieren is de zomervakantie ook een geschikt moment om weer bij Jesse te trainen en weer even op een andere manier te trainen dan in Amerika.

“Ik ben nu tweeënhalve maand in Nederland en ik ga over ongeveer twee weken weer terug. De zomervakantie duurt drie maanden. Dat is wel heel erg lekker”, vertelt Esmée over haar vakantie in Nederland. Vorig jaar ging Esmée voor een jaar naar Amerika om te hockeyen (ze heeft altijd gehockeyd bij Hockey Club Rotterdam) en te studeren. Na de vakantie gaat ze weer terug naar Michigan om te beginnen aan haar tweede jaar. “Ik heb wel weer zin om terug te gaan, maar het is ook fijn om nog even hier te zijn bij mijn vrienden en familie. Daarnaast had ik het Nederlandse eten ook wel gemist.”

Hoe is het idee ontstaan dat je in Amerika bent gaan studeren?

“Toen ik ongeveer vijftien jaar oud was kende ik al best wel een aantal meiden die ermee bezig waren om een jaar naar Amerika te gaan. Al best wel lang wist ik dat het een mogelijkheid was. Daarnaast heeft mijn vader ook een jaar in Amerika gestudeerd. Hij ging daar als voetballer heen, maar kon wel vertellen wat voor toffe ervaring het is. Hij zei tegen mij: ‘Als het je interessant lijkt, dan moet je het sowieso doen.’ Naast een leuke ervaring is het ook goed voor je. Je leert uit je comfort zone stappen, je gaat nog beter Engels spreken en dat in combinatie met een goede school. Het eerste jaar is echt supergoed bevallen en de intentie is nu om mijn vier jaar durende studie in Amerika af te maken.”

Hoe is je eerste ‘veldhockey’ seizoen in Amerika gegaan?

“Best wel goed. Veel wedstrijden hebben we gewonnen, maar het is net niet gelukt om ons te plaatsen voor de eindronde, de laatste fase van de competitie met de beste zestien teams. Ik heb ervaren dat het hockey zelf in Amerika heel erg fysiek is, terwijl het in Nederland juist gericht is op techniek. De focus is daarom in Amerika heel erg veel op kracht. In Nederland was krachttraining een klein onderdeel van de trainingsweek, terwijl ik nu bijna wekelijks twee keer per week aan krachttraining doe. Hetzelfde geldt voor uithoudingsvermogen, want naast de krachttraining heb ik afgelopen jaar heel veel moeten rennen. Ik ben eigenlijk nog nooit zo fit geweest, maar dat was wel heel erg wennen. Je moet zelf ook fysiek sterk zijn om mee te kunnen in het Amerikaanse hockey. Na dit jaar ben ik echt veel sterker geworden. Op een gegeven moment had ik echt gespierde armen. Ik heb dat nog nooit bij mezelf had gezien.” Lachend: “Ik had opeens spieren waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden.”

Waren er meer dingen waar je aan moest wennen?

“Ik moest heel erg wennen aan het reizen. In Nederland speelt het hockey zich vooral af in de Randstad en Brabant. Dat is allemaal heel erg goed te doen qua reistijd. Tijdens mijn vakantie in Nederland heb ik ook weer gemerkt hoe fijn het is dat alles lekker dichtbij is. Dat is in Amerika helaas niet zo. Soms moesten we zes uur met de bus naar een wedstrijd. Als de reistijd langer dan zes uur is, gaan we met het vliegtuig. In Nederland is het niet voor te stellen dat je met het vliegtuig naar een wedstrijd gaat.

Bij je eigen hockeyclub in Nederland, HCR, vliegen de vliegtuigen soms tijdens de wedstrijden over het veld en nu pak je dus het vliegtuig naar een wedstrijd. Klinkt professioneel. Gaat het er ook professioneel aan toe?

Hoewel veldhockey in Amerika niet zo heel erg groot is, gaat het er wel professioneel aan toe. Het trainingsprogramma is helemaal op maat gemaakt. Alle trainers doen dit als werk. Het gaat er wel echt serieus aan toe. De mentaliteit van spelers vinden ze heel erg belangrijk.

Er wordt in Amerika ook op een andere manier naar sporters gekeken. Al speel je in de Hoofdklasse met hockey, het hoogste niveau van Nederland, dan wordt dat in Nederland toch vrij normaal gevonden. In Amerika hebben ze veel bewondering voor de topsporters. Ze vinden het echt bijzonder dat je goed bent in een sport. Als sporter kan je ook je schoolgeld verdienen. School is heel erg duur. Het bedrag kan oplopen tot ongeveer 80.000 euro per jaar. Zo zijn er sporters die doormiddel van een scolarship een deel of zelfs helemaal geen schoolgeld hoeven te betalen. Alle buitenlandse speelsters betalen zelf geen schoolgeld, maar er zijn Amerikaanse speelsters die het wel moeten betalen. Naast het onderwijs zelf is sport erg belangrijk voor mijn school en daarom werken ze ook heel erg mee met de sporters. Uiteraard moet je voldoende punten behalen op school om door te blijven gaan met sport. Zolang dat het geval is, wordt er heel flexibel omgegaan rondom sport. Als ik wedstrijden moet missen dan staan er al mailtjes klaar met de uitleg dat ik voor de school uitkom en dat ik door de hockeywedstrijd niet aanwezig kan zijn op school. Dit is een paar maanden per schooljaar, omdat het seizoen in vergelijking met Nederland best wel kort is. Een groot gedeelte van het schooljaar is er geen competitie. Dat was heel erg wennen, want van januari tot mei is het alleen maar trainen. Dan ben je opeens in het weekend vrij terwijl ik juist gewend ben om altijd in het weekend te spelen. Wedstrijden spelen is natuurlijk het leukste om te doen. Het seizoen duurt van mei tot november. In de zomervakantie ligt de competitie stil en dan moeten we zelfstandig zorgen dat we fit blijven. We hebben hele uitgebreide schema’s gekregen, maar we mogen daar ook onze eigen invulling aangeven. Deze zomer hockey ik ook best veel met een aantal vriendinnen en ik train weer bij Jesse.

Jesse traint heel veel voetballers. Wat kan een hockeyster van hem leren?

“Best wel veel eigenlijk. Wenden, keren en handelingssnelheid is iets wat hij ook veel met voetballers doet, dat is ook belangrijk bij hockey. Daar ben ik de afgelopen jaren heel erg veel in verbeterd. Die oefeningen komen best wel overeen met de oefeningen die voetballers doen. Gelukkig hoef ik niet in een pannakooi te staan, dat laat ik aan de voetballers over. Sinds mijn twaalfde train ik bij Jesse. Dat kwam omdat ik last had van mij knieën. Die knieproblemen zijn heel erg verminderd sinds de trainingen bij Jesse. Door die problemen ging mijn snelheid achteruit, maar ook dat kwam na de trainingen weer terug. Ondanks dat Jesse zelf geen hockeyer is deden we ook wel hockey gerelateerde oefeningen. Tijdens hockey kan je tijdens het rennen geen gebruik maken van je armen, dus daarom deden we ook veel oefeningen met mijn hockeystick. Die nam ik dan mee naar de trainingen.

Heb je tijdens de trainingen met Jesse deze zomer gemerkt dat je nog steeds profijt hebt van de trainingen?

“Zeker weten. Aan de ene kant is het tijdens de training opfrissen van wat we de afgelopen jaren heb gedaan. Ik heb wel gemerkt dat doordat ik veel heb gewerkt aan mijn conditie en veel krachttraining heb gedaan dat mijn techniek er iets op achteruit is gegaan. Daarom zijn de trainingen in deze zomer wel erg fijn. Sowieso is een persoonlijke training heel erg fijn. Een uur lang krijg je één op één begeleiding. Een coach van een team moet toch op een iets algemenere wijze werken. Dat maakt de trainingen van Jesse ook uniek, omdat de training persoonlijk en gevarieerd zijn. Voor mij is het echt een voordeel dat ik met veel verschillende trainers en met verschillende trainingsaanpakken heb gewerkt.”